Badanie endoskopowe to stały element w diagnostyce schorzeń górnych dróg oddechowych. Pozwala na dokładną diagnostykę schorzeń nosa, nosogardła, gardła, krtani oraz uszu. Badanie to umożliwia ocenę struktur anatomiczne tych narządów niewidocznych w tradycyjnym badaniu laryngologicznym.
W otolaryngologii wykorzystuje się w tym celu dwa podstawowe typy endoskopów;
Zarówno sztywne endoskopy jak i giętkie fiberoskopy posiadają własne źródło światła zapewniające odpowiednie oświetlenie badanych okolic. Obraz który również może być wyświetlany na monitorze umożliwia dokładną ocenę elementów takich jak; przegroda nosa, małżowiny nosowe, migdałki podniebienne, migdałek gardłowy, struktury nosogardła, gardła oraz struny głosowe krtani.
Badanie to wykonuje się endoskopem (0 i 30). Umożliwia ono zbadanie całej błony bębenkowej, przewodu słuchowego zewnętrznego i na obwodzie błony bębenkowej jej pierścienia /miejsce przyczepu do kości/. Badanie to umożliwia dokładną ocenę perforacji błony bębenkowej, kieszonek retrakcyjnych w błonie bębenkowej jak również ocenę gojenia po wykonanych zabiegach operacyjnych na uchu.
Zazwyczaj podczas badania endoskopowego pacjent przebywa w pozycji siedzącej. W przypadku małych dzieci zwykle podczas badania trzymane są przez rodziców na kolanach. Przed wykonaniem badania u osób o niskim progu bólu, nadpobudliwych z dużymi odruchami można zastosować miejscowo środek znieczulający dla poprawienia komfortu badania. Można też zastosować miejscowo srodek zmniejszający odczyn obrzękowy co zwykle umożliwia swobodne wprowadzenie endoskopu. Endoskop wprowadza się pod kontrolą obrazu na monitorze.
Po badaniu endoskopowym może wystąpić lekki ból w nosie i gardle, a także odruch kaszlowy. Dolegliwości te samoistnie ustępują w ciągu jednego lub dwóch dni.
Do badania endoskopowego nie są wymagane żadne specjalne przygotwania.
UWAGA
Na badanie nie przychodzimy po spożyciu posiłku !